Kategorie:

Postmodernizm niszczy naukę, a „Cyniczne teorie” wyjaśniają jak i dlaczego

Książka, którą niniejszym recenzuję – „Cyniczne teorie” autorstwa Helen Pluckrose i James Lindsay – poświęcona jest tytułowym cynicznym teoriom, przeze mnie intuicyjnie nazywanym teoriami potworkowymi. To, co je łączy, to postmodernizm (ponowoczesność) i relatywizm (oraz postmodernistyczny relatywizm) w odniesieniu do faktów. Kolejna cecha wspólna to luźna interpretacja (często nadinterpretacja) rzeczywistości. A także kreowanie fałszywych ofiar lub poszukiwanie tych prawdziwych, aby móc stawać w ich obronie i na tej podstawie wywyższać swoją moralność. Gnębiąc zarazem oprawców – faktycznych lub rzekomych. Do tego należy dodać specyficzny permisywizm i wybiórczy libertarianizm. Tym charakteryzują się postmodernistyczne „cyniczne teorie”: teoria queer negująca płeć biologiczną, teoria postkolonialna negująca fakty historyczne, teoria otyłościowa negująca otyłość jako chorobę, czy teoria neuroróżnorodności, według której ciężkie zaburzenia neurologiczne i psychiczne to objaw „różnorodności neurologicznej”, a nie zaburzenia. Stąd prosta już droga do ostatniego atrybutu tych teorii: są antynaukowe.

 

Cyniczne teorie
Wizualizacja z programu DALL-E po wpisaniu haseł dotyczących postmodernizmu i negowania nauki, z późn. zm.

 

Cyniczne teorie, potworkowe teorie

Co ważne, nie są to teorie w rozumieniu naukowym, jak teoria ewolucji biologicznej, prawo powszechnego ciążenia, szczególna i ogólna teoria względności albo prawa dziedziczenia. Teorie potworkowe nie są naukowe i nie są falsyfikowalne. Zarazem są nie tylko nienaukowe, lecz również pseudonaukowe, bo negują empiryczną rzeczywistość. Zwłaszcza biologiczną: odrzucają fakty z zakresu genetyki i ewolucji dotyczące płci. Negują nie tylko rasy w ujęciu socjologicznym (czyli faktycznie konstrukt społeczny), ale nawet ścisłe haplogrupy. Czyli „rasy” w rozumieniu biologicznym.

 

Według cynicznych teorii otyłość, czy zaburzenia psychiczno-neurologiczne, to znaczniki tożsamościowe, a nie obiektywne dysfunkcje organizmu. O ile chyba już każdy w Polsce słyszał o ruchu fat-feministycznym – postulującym że otyłość to nie choroba, a osoby otyłe traktowane jako chore, są dyskryminowane jak niegdyś homoseksualiści (taką wizję przedstawiają np. Dziewuchy Dziewuchom) – to o równie pseudonaukowej, potworkowej teorii „neuroróżnorodności”, według której zaburzenia psychiczne i neurologiczne nie są chorobami, ale „różnorodnością neurologiczną lub psychologiczną”, dopiero zaczyna robić się głośno. Jej zwolennicy za nazwanie autyzmu czy psychozy „zaburzeniami” bez patyczkowania się uznają Cię eugenicznego faszystę.

 

Organizacja Dziewuchy Dziewuchom w 2019 roku opublikowała serię wpisów negujących negatywny wpływ otyłości na zdrowie. Otrzymała za to nominację do Biologicznej Bzdury Roku 2019, zajmując drugie miejsce.

 

Cyniczne teorie przekłamują historię świata. Szczególnie w kontekście kolonializmu, kreując ludy podbijane przez Europejczyków jako szczęśliwych, „naturalnych” tubylców, ignorując zarazem fakt, że europejscy kolonizatorzy, pomimo rozmaitych krzywd i wyzysku (któremu nikt nie powinien zaprzeczać) często dramatycznie poprawiali sytuację na podbitych terytoriach. I nie mam tu na myśli tylko nauki, techniki, medycyny czy kultury, ale też to, że przybycie Europejczyków niejednokrotnie oznaczało zakończenie panującego wcześniej „prawa dżungli” – na przykład polowania jednych grup tubylczych na inne, czy porywania kobiet. Sprawa jest o wiele bardziej zniuansowana, niż proponowane przez teorie potworkowe (tu: teorię postkolonialną) rozróżnienie: źli Europejczycy, dobrzy tubylcy.

 

Błędy i zniekształcenia

Sposób myślenia umysłów owładniętych teoriami potworkowymi odzwierciedla (na przykładzie rasizmu i krytycznej teorii rasy, która w Polsce nie ma znaczenia, ale autorzy recenzowanej książki pisali także w odniesieniu do USA), cytowane w „Cynicznych teoriach” stwierdzenie aktywistek: „Pytanie nie brzmi: Czy rasizm miał miejsce?, ale raczej: jak przejawiał się rasizm w tej sytuacji?”.

 

To fanatyczne postrzeganie świata ze z góry założonymi tezami, których jednak nigdy empirycznie nie potwierdzono, jest typowe właśnie dla zwolenników cynicznych teorii. Pisząc wprost, wyznawcy teorii potworkowych, czyli łołkiści (od ruchu zwanego z angielskiego woke – przebudzeni) z automatu zakładają, że rasizm, transfobia, seksizm czy islamofobia z pewnością są, tylko trzeba je wykryć. „Rasizm ma miejsce zawsze, a naszym zadaniem jest badanie (…) dowodów na jego występowanie”.

 

Zdominowanie niektórych nauk przez świeckich fanatyków

Przypomina mi się, gdy byłem na pewnej międzynarodowej konferencji naukowej, poświęconej edukacji i dydaktyce. Był to okres panowania Donalda Trumpa. Prelegentka z USA całe swoje wystąpienie poświęciła wyśmiewaniu go. I choć zapewne każdy na sali miał złe zdanie na jego temat, to ta fiksacja na punkcie prezydenta wzbudzała obezwładniające zażenowanie. Podobnie, druga mówczyni, zamiast opowiedzieć coś wartościowego o komunikacji naukowej, postanowiła przedstawić swoją własną historię tego, jak jako muzułmanka musiała się dopasowywać do, bodajże brytyjskich, norm. Narcyzm ten nie zbiegł uwadze również innych osób, które oglądały to „widowisko” (miało być ono, przypomnę, konferencją naukową). Co najmniej niektórzy pozostali uczestnicy także czuli niesmak i zażenowanie takimi – całkowicie pozamerytorycznymi – popisami, wpisującymi się idealnie w łołkizm i teorie potworkowe.

 

Podobne tendencje widać w innych dziedzinach. Szczególnie w naukach humanistycznych oraz socjologii i psychologii. Dawne węszenie na siłę obrazy uczuć religijnych zostało przez młodziutkich psychologów zastąpione świeckim doszukiwaniem się wszędzie „stygmatyzacji” czy „powielania stereotypów”. Ten całkowicie pozamerytoryczny nurt często uniemożliwia dyskusje w określonych gronach. Nawet nie neutralne, ale wręcz przymilające stwierdzenie przykrego faktu dotyczące jakiegoś zaburzenia psychicznego, skutkuje nie konstruktywną debatą naukową, lecz oskarżeniami o „stygmatyzację”.

 

Kultura wyolbrzymiania, przekoloryzowania i nadinterpretacji

Jak to się stało, że neutralna i obiektywna socjologia czy psychologia płci zostały zdominowane przez laickich, antynaukowych fanatyków? „Podczas gdy prostaccy mężczyźni z patriarchalnymi przekonaniami nadal istnieli, coraz bardziej nie do utrzymania stawało się postrzeganie zachodniego społeczeństwa jako prawdziwie patriarchalnego lub postrzeganie większości mężczyzn jako aktywnie zmawiających się przeciwko sukcesowi kobiet” – tłumaczą autorzy książki „Cyniczne teorie”. I kontynuują, że „teoria postmodernistyczna oferowała możliwość zachowania tych samych przekonań i prognoz (…) przy jednoczesnym przedefiniowaniu ich w kategoriach na tyle rozproszonych, że stały się kwestią wiary, nie wymagającą dowodów”. Bo skoro nawet przychylne stwierdzenie faktu jest dyskryminacją (tzw. mikroagresja) – do takiego postrzegania przekonują łołkiści – to znaczy, że „dyskryminacja” cały czas jest i trzeba z nią walczyć.

 

„Takie postawy rozdzierają tkankę, która spaja współczesne społeczeństwa” i nie są korzystne „ani dla grup mniejszościowych, ani dla szeroko pojętej spójności społecznej” – konkludują Helen Pluckrose i James Lindsay. „Jeśli większość czuje się zagrożona przez krzykliwą mniejszość posiadającą władzę instytucjonalną, prawdopodobnie spróbuje zmienić te instytucje”. W istocie, tak właśnie się dzieje. Uznawanie autorytetów instytucji – tak ważnych dla rozwoju cywilizacji – zanika, gdy instytucje społeczne, naukowe czy polityczne wydają coraz bardziej absurdalne i sprzeczne z faktami rozporządzenia czy konsensusy, podyktowane ideologią i aktywizmem łołk, a nie racjonalną analizą faktów. Szaleństwo to widać zwłaszcza na przykładzie teorii queer, według której ważniejsza od płci biologicznej jest subiektywna autoidentyfikacja.

 

Zamiast skupiać się na tym, co nas łączy – a nawet prawicowca z lewicowcem czy konserwatystę z postmodernistą spaja więcej, niż dzieli – to poświęcamy czas na zastanawianie się nad ledwo istniejącymi albo wymyślonymi objawami rzekomego rasizmu, ksenofobii czy transfobii. Mało co tak dezintegruje społeczeństwa zachodnie, jak ostatnie awantury o zmianę płci czy udział mężczyzn po niej w przestrzeniach kobiecych. Z czego niewątpliwie stary niedźwiedź Putin i ospały smok Jinping bardzo się radują. Chinom i Rosji są bardzo na rękę takie podziały.

 

Konstrukty społeczne a rzeczywistość

„Pomysł, że heteroseksualność jest konstrukcją społeczną całkowicie pomija rzeczywistość, w której ludzie są gatunkiem rozmnażającym się płciowo. Pomysł, że homoseksualizm jest konstruktem społecznym, pomija liczne dowody, że jest on również biologiczną rzeczywistością – piszą autorzy książki „Cyniczne teorie” – Helen Pluckrose i James Lindsay, w rozdziale poświęconym teorii queer. Analizują w nim jej logikę, a raczej jej brak. Przytaczają źródła, z których się ona wywodzi i postulaty, jakie proponuje. Są one, tak jak i teoria queer sama w sobie, nie tylko antynaukowe i bazujące na niefalsyfikowalnych założeniach, ale i szkodliwe dla samych osób LGBT, bo przekłamujące rzeczywistość i negujące biologiczność, z którą żyją.

 

Wyrosłe na teorii queer gender studies, czyli studia genderowe, które mieszają humanistykę, socjologię, psychologię i biologię z ideologią queerową – ośmieszone wielokrotnie w świecie naukowców ścisłych i przyrodniczych, ale wciąż uznawane poza nimi – mają znaczny udział w rozpowszechnianiu cynicznych teorii. Ale właściwie „co badają gender studies poprzez swój coraz bardziej wyrafinowany model, który obejmuje rasę, klasę, gender i seksualność?” – pytają autorzy recenzowanej książki, po czym odpowiadają: „Wszystko”. „Gender studies są tak interdyscyplinarne, że ich badacze czują się upoważnieni do badania wszystkiego, w co zwykle angażują się ludzie. Jedynym punktem spójności jest to, że badają je w specyficzny sposób. Stosują perspektywy analizy Genderowej, które czerpią z intersekcjonalności, Teorii Queer i Teorii postkolonialnej, a więc ostatecznie z postmodernistycznych koncepcji wiedzy, władzy i dyskursów”.

 

Według teorii potworkowych wiedza (technologiczna, biologiczna, medyczna) jest konstruktem zachodniej, „białej” cywilizacji, której władza przenika wszystko, narzucając swoje dyskursy. To absurdalne i spiskowe myślenie zwolenników cynicznych teorii wprost obraża osoby, które ma rzekomo chronić. Przedstawia bowiem czarnych, kobiety, mniejszości seksualne, jako opozycję do wiedzy, rozumu i oświecenia. Nic dziwnego, że coraz więcej czarnoskórych, feministek czy gejów odwraca się od tych postmodernistycznych koncepcji. Choć jednocześnie nadal pozostają one silnie zakorzenionymi na zachodnich uniwersytetach i w mediach.

 

Cyniczne teorie a relatywizm postmodernistyczny i nieobiektywizm

Bardzo charakterystyczne dla zwolenników teorii potworkowych jest relatywizowanie rzeczywistości. Całkowicie, z gruntu, odrzucają obiektywność, zakładając, że nie da się być obiektywnym. „Naukowcy nie są w stanie zbadać czegokolwiek obiektywnie”. „Wszystko jest względne”. „Płeć nie istnieje”, „otyłość jako choroba to tylko konstrukt społeczny”. Tymczasem głębsza prawda jest taka, że choć faktycznie nie da się być całkowicie obiektywnym, to można być najbardziej, jak to tylko możliwe. Innymi słowy, obiektywność to pewne realne spektrum: od skrajnie nieobiektywnego do „obiektywnego tak bardzo, jak to możliwe”. W sensie empirycznym, pozytywistycznym i postpozytywistycznym. Ale aktywiści łołk zjawiska realnie binarne (jak płeć) uznają za spektrum, a te faktycznie stopniowalne oceniają całkiem binarnie (jak obiektywizm).

 

Tymczasem negacja obiektywizmu przez cyniczne ruchy potworkowe, odrzucanie stricte nauki lub próby ideologizowania jej, bardzo przypominają coś, co już znamy. „Piątek: w południe prof. Planck. Skarży się na trudności stwarzane nauce. A przy tym chyba także szuka zwady. Ci starzy profesorkowie nie mogą zrozumieć, że nie mają już nic do gadania. Wszyscy oni dostają bzika na punkcie obiektywizmu” – pisze identycznie, jak dzisiejsi łołkiści, no właśnie, kto? Joseph Goebbels, 4 lutego 1934 roku, w jednym ze swoich dzienników, wydanych w tomie 1. Tę zbieżną ciekawostkę podesłał mi jakiś czas temu mój Czytelnik, który również zauważył, jak bliski był tok rozumowania Goebbelsa do dzisiejszych aktywistów łołk.

 

Cyniczne teorie
Źródło: Joseph Goebbels. „Dzienniki. Tom 1: 1923-1939”. Świat Książki.

 

„Fat studies” i „distability studies”, czyli „badania otyłościowe” i „badania nad niepełnosprawnością”

Jeśli obserwowaliście afery o otyłość jako „zdrowy konstrukt społeczny” – na przykład przy okazji nominacji Dziewuch Dziewuchom do Biologicznej Bzdury Roku 2019 – albo zdarzyło Wam się być posądzonym o nietolerancję za nazwanie autyzmu „zaburzeniem”, czy o transfobię za stwierdzenie, że płeć jest determinowana biologicznie, a nie tożsamościowo, to możecie się domyślać o co w tych „badaniach” chodzi.

 

„Badania” te niestety nie zajmują się empiryczną rzeczywistością. Nie sprawdzają, jak otyłość wpływa na zdrowie albo które rodzaje fizjoterapii pomagają na określony rodzaj niepełnosprawności. Zamiast tego badacze potworkowi pobierają granty na takie rzeczy, jak sprawdzanie „uprzywilejowanego języka wobec osób pełnosprawnych”. Z takich „badań” wynoszą dość głośne, nawet w Polsce, postulaty. Na przykład, że należy mówić „osoba z niepełnosprawnością” a nie „niepełnosprawny”. Inny hit wydarzył się, gdy zostałem przez polskich łołkistów oskarżony (jako gej) o homofobię, bo piszę „homoseksualizm”, a nie „homoseksualność”. Niektórzy potworkowi aktywiści i dziennikarze z tak zacietrzewionym fanatyzmem próbują wymuszać zmiany językowe u każdego, z kim się stykają, że zwyczajnie szkodzą poprawie sytuacji gejów czy  niepełnosprawnych. Którymi, dodajmy, z reguły sami nie są. Po prostu sygnalizują w ten sposób swoją cnotę.

 

teorie potworkowe
Z mojego Twittera

 

I tak, mając osobę niepełnosprawną w latach 80. XX wieku i wcześniej, była ona po prostu osobą niepełnosprawną, której w miarę możliwości ułatwiano życie. Jednak według teorii potworkowych „jest się niepełnosprawnym tylko dlatego, że społeczeństwo oczekuje, że ludzie są ogólnie sprawni”. Bardziej dosadnie autorzy „Cynicznych teorii” tłumaczą to tak: „Osoba głuchoniema wcześniej była uważana za osobę, która nie słyszy i która jest w pewnym stopniu niepełnosprawna przez swoją niepełnosprawność. Po zmianie [postmodernistycznej] postrzegano ją jako (…) kogoś, kto nie słyszy i kogo społeczeństwo „upośledziło”, nie dostosowując się w równym stopniu do osób niesłyszących, jak do słyszących (domyślnie)”.

 

Cyniczne teorie i ableizm

Jeśli myślicie, że takie opaczne rozumienie sprawy to rzadkość, to przyjrzyjcie się przekazowi medialnemu i przepisom. Jest coraz więcej takich, które zamiast ułatwiać życie niepełnosprawnym, narzucają coś osobom pełnosprawnym lub instytucjom i pracodawcom. Otyłe czy niepełnosprawne postacie zostają superbohaterami w bajkach i filmach, mimo iż ukazanie ich jako zdolnych do osiągania pewnych wyczynów zwyczajnie wprowadza w błąd, a ludziom młodym może dawać fałszywe nadzieje.

 

Żeby oddać absurd idei „ableizmu” – rzekomej, w rzeczywistości bezzasadnej dyskryminacji niepełnosprawnych – Pluckrose i Lindsay cytują aktywistkę antyableistyczną, Lydię X. Y. Brown, która jest „autystyczna, niepełnosprawna, aseksualna, i genderqueerowa”. Twierdzi ona, że „ableizm może opisywać system wartości ablenormatywności, który uprzywilejowuje rzekomo neurotypowych i sprawnych, podczas gdy dysfunkcjonalizm może opisywać brutalny ucisk wymierzony w ludzi, których ciała-umysły są uważane za dewiacyjne, a więc niepełnosprawne. Innymi słowy, ableizm jest dla heteroseksizmu tym, czym disableizm dla queerantagonizmu”. Bełkot tego typu jest bardzo charakterystyczny dla osób posługujących się teoriami potworkowymi.

 

Ekskluzywna intersekcjonalność

Wspomniałem wcześniej o intersekcjonalności. W książce „Cyniczne teorie” jest o niej cały rozdział. Tu napiszę w skrócie, że ta szczególnie ciekawa koncepcja polega na poszukiwaniu osób wykluczonych „intersekcjonalnie”. Czy to faktycznie wykluczonych, czy jedynie w wyobrażeniach zwolenników teorii potworkowych. I tak na przykład kobieta, która jest zarazem czarną lesbijką (albo, w przypadku wykluczeń urojonych, osobą „niebinarną”) zasługuje na większe uznanie, mocniejsze współczucie i lepsze przywileje, niż zwykła kobieta.

 

Tego typu perspektywa, przyjęta za podstawę intersekcjonalności, wyrasta z narcyzmu wspólnotowego. Czyli spełniania popędów narcystycznych przez robienie z siebie najbardziej pokrzywdzonych i poszkodowanych ofiar. Dzięki temu ofiara – czy to faktyczna, czy naciągana – może narcystyczną potrzebę przywileju, wyższości i wyjątkowości karmić „intersekcjonalnie”.

 

Intersekcjonalizm oraz prawdziwy i uprzywilejowany klasizm

Absurdy intersekcjonalności widać też w podejściu do klas. Dla czołobitnego intersekcjonalisty bogata, czarna lesbijka z Nowego Jorku będzie bardziej wykluczona i dyskryminowana od białego, heteroseksualnego robotnika, który wychował się w Zachodniej Wirginii czy w Glasgow w latach 80. XX wieku. Frustrację wynikającą z takiego patrzenia na sprawy znakomicie wykorzystali tacy politycy, jak Donald Trump.

 

Tak, ten Donald Trump, który, nota bene, robi dokładnie to samo, co zwolennicy intersekcjonalizmu, tylko z innej perspektywy. Chodzi o kreowanie ludzi dobrze sytuowanych jako wielce ciemiężonych. Trump mówi o tym w kontekście nakładania podatków na bogaczy. Zwolennicy teorii potworkowych wymyślają zaś coraz to nowsze, absurdalne tożsamości (np. niebinarne odmiany, typu gender fluid, agender, bigender, gendermoon, ksenogender itd.), które bogatym ludziom łatwo jest przyjąć, bo nie są one związane z żadnymi empirycznymi cechami (takimi jak płeć, orientacja, kolor skóry czy pochodzenie). Można arbitralnie stwierdzić: „jestem niebinarny”. I z „dzieciaka” wychowanego przez bogatych rodziców z klasy średniej, żyjącego jak pączek w maśle, mamy nagle wielce pokrzywdzone przez los, wymagające współczucia i dodatkowych przywilejów niebinarne stworzonko. Zdumiewające jest, że tak skrajnie antylewicowe podejście do spraw społecznych zaczęło być nazywane „lewicowym”.

 

 

„Więc kiedy ta feministka powiedziała mi, że mam biały przywilej, powiedziałem jej, że moja biała skóra ma g*wno do tego” – przytaczają słowa sfrustrowanego, białego mężczyzny z niższych warstw społecznych autorzy „Cynicznych teorii”, aby na „żywym przykładzie” zobrazować w czym rzecz. I cytują, co intersekcjonalnej feministce odpowiedział: „Czy kiedykolwiek spędziłaś mroźną zimę w północnym Illinois bez ogrzewania i bieżącej wody? Ja tak. Czy w wieku 12 lat robiłaś sobie zupki chińskie w ekspresie do kawy z wodą, którą przyniosłaś z publicznej toalety? Ja tak”.

 

Ruch postmodernistyczny

Obecnie naprzeciw naprawdę mających trudno w życiu ludzi – niezależnie od koloru, orientacji, płci – wychodzą młodzi, realnie uprzywilejowani, którzy stwierdzają, że są np. „niebinarni”, symbolicznie plując w twarz tym rzeczywiście dyskryminowanym: gejom w Polsce, kobietom w Iranie, dzieciom robotników w Wielkiej Brytanii, ofiarom przemocy domowej gdziekolwiek.

 

Nie jest zaskakujące, że postmodernistyczny ruch, „który twierdzi, że problematyzuje wszystkie źródła przywilejów, jest prowadzony przez wysoko wykształconych naukowców i działaczy z wyższej klasy średniej, tak bardzo niepomnych swojego statusu uprzywilejowanych członków społeczeństwa”. Fakt, że zwolennicy łołkizmu są w znacznej mierze przewrażliwieni na wyimaginowanych lub rozwiązanych dawno problemach, ignorując zarazem te kluczowe i uniwersalne – czyli klasowe – świadczy o prawdziwych motywach tych ludzi. Jako że sam poznałem wielu z nich, a część to dawni znajomi, miałem okazję obserwować, jak te dzieci z rodzin prawniczych, lekarskich, dziennikarskich, profesorskich czy politycznych, przeświadczone o swej wyjątkowości, mające od dziecka „wszystko”, a wchodzące w dorosłość nieraz nawet z mieszkaniem kupionym przez bogatych rodziców, poświęcają się walce z dyskryminacją i przywilejami. Jednak głównie tymi wymyślonymi lub naciąganymi, pozwalającymi odwrócić uwagę swoją i innych od własnego, często marnowanego uprzywilejowania.

 

Postmodernistyczny snobizm i narcystyczne wywyższenie jest widoczne nawet, jeśli taka osoba faktycznie jest w jakimś stopniu pokrzywdzona przez los. Bardzo dobrze oddaje to narracja autora „Powrotu do Reims”, Didiera Eribona. Jego książka, skądinąd wnosząca pewną wartość dodaną, przesiąknięta jest podwójnymi standardami, poniżaniem innych, arogancją, relatywizowaniem rzeczywistości. Didier Eribon zaś jest jednym z bezpośrednich wychowanków pierwotnych postmodernistów, z Michelem Foucaultem na czele.

 

Na marginesie, gdy dyskutowałem o teoriach potworkowych z pewnym znajomym podróżującym często po świecie, zwrócił uwagę, że większość tych wyższościowych, snobistycznych koncepcji postmodernistycznych wywodzi się ze stereotypowo takiej właśnie… Francji. Foucalt był Francuzem, Derrida, Lyotard, Baudrillard również byli Francuzami. Dopiero postmodernizm w wersji stosowanej, pod postacią polityki tożsamości i łołkizmu, to domena wywodząca się głównie z państw anglosaskich.

 

„Bądźcie naszymi ofiarami, zaopiekujemy się wami”

Helen Pluckrose i James Lindsay przytomnie zauważają w „Cynicznych teoriach”, że choć sytuacja mniejszości różnorakich systematycznie się poprawia i obecnie w świecie Zachodu (rozumianym głównie jako USA, Kanada, UE + Norwegia, Islandia czy Szwajcaria, oraz Australia i Nowa Zelandia) prawdziwa, niewymyślona dyskryminacja jest rzadkością (w niektórych obszarach, ale tylko punktowo, wciąż ma miejsce – np. brak małżeństw jednopłciowych w pojedynczych krajach), to wielu działaczy równocześnie głosi, że jest coraz gorzej. To symptomatyczny dla teorii potworkowych cherry-picking i uogólnianie oraz ekstrapolowanie na podstawie skrajnych, niereprezentatywnych przykładów. Jaskrawe są np. raporty międzynarodowych organizacji LGBT. Według nich w Polsce gejom żyje się niemal tak źle, jak w krajach islamskich, czy ogólnie na globalnym Południu. Dziennikarze to podchwytują, rzadko sprawdzając, że metodologia wykorzystana do takich ankiet jest błędna.

 

Cyniczne teorie łołk

 

Jednak z tego wszystkiego wyłania się dość jasna intencja. To, że zwolennicy teorii queer, teorii poskolonialnej, tłuszczowego feminizmu czy idei „neuroróżnorodności” w rzeczywistości swoimi działaniami szkodzą kobietom, imigrantom, osobom czarnym, gejom i lesbijkom, ludziom transpłciowym, otyłym czy autystycznym, ma bardzo konkretne zamierzenie. Mianowicie ma pogarszać ich całkiem dobrą obecnie sytuację. I pozwala o to pogorszenie – za którym stoją zwolennicy teorii potworkowych – oskarżać białych, mężczyzn, cywilizację zachodnią. Zarazem usprawiedliwia dalsze działania aktywistów łołk, bo przecież „jest coraz gorzej”. W tym sensie aktywiści ruchów potworkowych działają jak w trójkącie dramatycznym Karpmana.

 

Dlaczego „cyniczne teorie” lub „potworkowe teorie”?

Zwolennicy cynicznych teorii bardzo lubią cynicznie manipulować słowami. Na przykład gdy piszę, że otyłość, czy inna choroba, jest zła, bo szkodliwa dla zdrowia, oni wzmożeni zarzucają mi, że uważam, że to >osoby chore< są złe. Czego oczywiście nie twierdzę, ale co łatwo jest erystycznie przedstawić jako fakt. Niezwykle cyniczne jest też pacyfikowanie czarnych, gejów, lesbijek, osób trans czy inaczej realnie wykluczanych kiedyś lub teraz, gdy nie zgadzają się z ideologami potworkowymi. Jesteś gejem, a nie popierasz niektórych postulatów postmodernistycznych? To znaczy, że internalizowany homofob z ciebie. Jesteś otyły i chcesz schudnąć? Zdrajca. Jesteś kobietą i sprzeciwiasz się polityce tożsamości? To znak, że biali mężczyźni wyprali ci mózg. I tak dalej.

 

Ten, i wiele innych rodzajów cynicznych manipulacji, jakimi posługują się zwolennicy teorii queer, „badań nad niepełnosprawnością i otyłością” czy teorii postkolonialnej, sprawiły, że koncepcje te zaczęto wreszcie nazywać „cynicznymi”. Ale dlaczego ja nazywam je również „potworkowymi” (ruchami, teoriami, aktywistami)? Ponieważ reprezentują zwykle bardzo małe, marginalne i groteskowe środowiska, które pierwotnie faktycznie miały ciężko. Jednak zamiast cieszyć się tym, co udało się osiągnąć i działać na rzecz dalszej poprawy, zaczęły sączyć jad w najdrobniejsze szczeliny społeczeństwa i z niegdysiejszych ofiar stały się pokracznymi oprawcami. Zajmują przy tym coraz poważniejsze stanowiska w akademii czy mediach i stają się realnie groźne. Mimo, iż jeszcze 2-3 dekady temu wzbudzały współczucie, żałość i politowanie.

 

Helen Pluckrose i Hames Lindsay o rzadkiej słuszności

Warto dodać, że Helen Pluckrose i James Lindsay nie są totalnymi przeciwnikami postulatów cynicznych teorii postmodernistycznych. Krytykują ich absurdy i ich stosowaną wersję, czyli na przykład politykę tożsamości. Przyznają jednak, że niektóre z problemów, na jakie uwagę zwraca teoria queer czy „studia niepełnosprawnościowe”, istnieją. I że należałoby się nimi zająć.

 

Autorzy piszą o tym w specjalnym podrozdziale. „Tak, szkodliwe dyskursy mogą zyskać nienależną władzę, udawać prawomocną wiedzę, a tym samym szkodzić społeczeństwu i krzywdzić ludzi, i powinniśmy być tego świadomi. Sam postmodernizm jest właśnie jednym z takich dyskursów. (…) Postmodernistyczna koncepcja, że ludzie rodzą się w pewnych dyskursach, które kształtują ich rozumienie, jest warta rozważenia; koncepcja, że uczą się oni naśladować te dyskursy ze swoich pozycji w obrębie systemu władzy, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, jest uprzedzeniem i absurdem. Twierdzenie, że kobiety niebiałe, które popierają idee Sprawiedliwości Społecznej [idee teorii potworkowych i łołkizm] są „obudzone” [ang. woke] i że wszystkie inne kobiety niebiałe, które nie akceptują takich idei, zostały poddane praniu mózgu prowadzącemu do przyjęcia dyskursów władzy, które je uciskają, jest samozachowawczą, arogancką i zarozumiałą narracją”.

 

 

Cyniczne teorie w praktyce

Istnieją fobie empirycznie udokumentowane. Na przykład dysmorfofobia, arachnofobia, fobia społeczna. Ale postmodernistyczne teorie potworkowe, czy też „cyniczne teorie”, wymyślają coraz więcej fobii. Takich, które albo nie mają racji bytu, albo podciąga się pod nie o wiele za dużo. Transfobia (nota bene, gdyby Karol Darwin dziś żył i głosił teorię ewolucji, bazującą na teorii doboru naturalnego, płciowego i krewniaczego, byłby zwalczany nie przez Kościół, lecz przez queeraktywistów, za transfobię), fatfobia, enbyfobia, ableizm… Można wymieniać, ale niczemu ani nikomu to dobrze nie służy. Na czele z samymi – realnie lub domniemanie – dyskryminowanymi.

 

„Jeśli będziemy uczyć młodych ludzi, aby doszukiwali się zniewagi, wrogości i uprzedzenia w każdej interakcji, możemy być pewni, że będą oni coraz częściej postrzegać świat jako zagrożenie i nie zdołają się w nim rozwijać” – zauważają Pluckrose i Lindsay. I również dlatego narrację potworkową warto odkłamywać. Dobre tego przykłady to dwa wywiady w „Raporcie o Stanie Świata”, poprowadzone przez Adriana Bąka. Jeden o zwracaniu dzieł sztuki pozyskanych przez Europejczyków za czasów kolonializmu, w którym krytycznie do podejścia potworkowej teorii postkolonialnej odniósł się muzealnik, dr Lucjan Buchalik. W drugim rozmówczynią była filozofka, dr hab. Agata Bielik-Robson, spójnie i konsekwentnie krytykująca wynikającą z ruchów potworkowych kulturę unieważniania (ang. cancel culture), którą, wraz z innymi działaniami aktywistów łołk, metaforycznie porównywała do społecznej psychozy.

 

O potworkowej „kulturze przesady” i ofiar w odniesieniu do ruchu łołk napisała też filozofka i pedagog dr Katarzyna Szumlewicz, a poświęcony części tego zjawiska reportaż dziennikarki Ewy Wanat znalazł się w „Wolnej Sobocie” w „Gazecie Wyborczej”.

 

„Cyniczne teorie” warto przeczytać, ale…

Książka „Cyniczne teorie” Helen Pluckrose i Jamesa Lindsaya jest ciekawa i powinna być lekturą na studiach filozoficznych, politologicznych i dziennikarskich. Każdemu, kto choćby częściowo dyscypliny te uprawia zawodowo, naprawdę ją polecam. Jednak raczej nie nadaje się ona dla szerokiego odbiorcy. Z dwóch powodów. Po pierwsze, zawiera wiele specyficznego, fachowego słownictwa filozoficznego i naukowego. Po drugie, szczegółowo dekonstruuje bardzo nielogiczne, niespójne, sprzeczne bądź rozmyte koncepcje – czyli postmodernistyczne teorie potworkowe – których „logiczny brak logiki” jest zwyczajnie trudny do opanowania. Osobom niefachowo zainteresowanym tym tematem zdecydowanie bardziej polecałbym „Szaleństwo tłumów” Douglasa Murraya. Jest o tym samym, ale w formie przystępnego reportażu. To dobra książka, a jej wadą jest głównie tylko (i aż) to, że ma sporo drobnych błędów w polskim przekładzie, jak gdyby chciano zaoszczędzić na korekcie.

 

Niniejszy artykuł nie jest sponsorowaną recenzją czy reklamą. Mogłem go napisać dzięki wsparciu moich Patronów na portalu Patronite. Jeśli Ci się podoba, zachęcam do odwiedzenia mojego profilu w tym serwisie i dołączenia do moich Patronów. Pięć lub dziesięć złotych nie jest dużą kwotą. Jednak przy wsparciu wielu mogę dzięki niemu poświęcać czas na pisanie artykułów, nagrywanie podkastów oraz utrzymywać i rozwijać stronę.

 

 

Najnowsze wpisy

`

27 komentarzy do “Postmodernizm niszczy naukę, a „Cyniczne teorie” wyjaśniają jak i dlaczego

  1. WOW!!!!
    No to witaj w świecie „prawactwa”, „oszołomstwa”, „ciemnogrodu” itp…
    Przypominam tylko że Kościół już kilkanaście lat temu ostrzegał przed postmodernizmem i wtedy był przez to ostrzeganie przedmiotem hejtu.

    1. Akurat nie trzeba być woke postmodernistą, żeby gardzić katolickim konserwatyzmem. Nie jest on wszak jedyną alternatywą

  2. >Zwłaszcza biologiczną: odrzucają fakty z zakresu genetyki i ewolucji dotyczące płci
    >Jednak z tego wszystkiego wyłania się dość jasna intencja. To, że zwolennicy teorii queer, teorii poskolonialnej, tłuszczowego feminizmu czy idei „neuroróżnorodności” w rzeczywistości swoimi działaniami szkodzą kobietom, imigrantom, osobom czarnym, gejom i lesbijkom, ludziom transpłciowym,

    Mam wrażenie że tego typu książki, mają na celu znalezienie kilku osób, robienie z nich chochoła i powiedzenie, o patrzcie jacy głupi Ci lewacy/feminiści/LGBT.
    Tutaj też kompletnie nie mówi sie o argumentach, tylko podaje sie najbardziej cytaty wyrwane z kontekstu mające na celu ośmieszyć i mówiąc że wszyscy „zwolennicy teorii queer, teorii poskolonialnej, tłuszczowego feminizmu czy idei „neuroróżnorodności” to czyste zło i w ogole nawet niszczą grupy, które mają chronić.

    >Według nich w Polsce gejom żyje się niemal tak źle, jak w krajach islamskich, czy ogólnie na globalnym Południu.
    To jest moj ulubiony argument, bo po co walczyć o feminizm w Polsce, skoro kobieta może chodzić bez chusty na głowie.
    Jak chcesz pomagać to idź geju do kraju islamskiego, a przestań szkalować Polske, idź tam do UEA.

    1. Nie, łołk i polityka tożsamości w krajach anglosaskich to już mainstream, w Zachodniej Europie są mniej wyraźne, ale mocne, a w Polsce zdecydowanie trendują, zwłaszcza w odniesieniu do teorii queer.

      „To jest moj ulubiony argument, bo po co walczyć o feminizm w Polsce, skoro kobieta może chodzić bez chusty na głowie.
      Jak chcesz pomagać to idź geju do kraju islamskiego, a przestań szkalować Polske, idź tam do UEA.”

      Tu nie chodzi o to, o czym piszesz, tylko o to, że wiele problemów opisywanych przez te organizacje jest wymyślonych lub wyolbrzymionych, a te manipulacje podtrzymywane są kiepskimi metodologicznie ankietami, z których wynika, że „faktycznie” jest rzekomo tak źle.

  3. Pamiętacie jaki był śmiech około dziesięć lat temu jak biskupi ostrzegali przed ideologią gender?

    Śmiechu było co nie miara, a teraz zdziwienie, że pojawiają się idiotyzmy Gender studies.

  4. Określenia „ableizm” używa się w kontekście dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność. Na przykład umieszczanie w procesie rekrutacyjnym testu rozpoznawania emocji po zdjęciach oczu wyjętego z procesu diagnostycznego autyzmu, żeby odsiać potencjalnych autystycznych kandydatów, nawet gdy umiejętność czytania emocji z twarzy na danym stanowisku nie ma najmniejszego znaczenia. Są i tacy, którzy oburzają się za nazywanie niepełnosprawności niepełnosprawnością, ale oni stanowią mniejszość.

    No i w przypadku spektrum autyzmu kwestia niepełnosprawności nie jest taka prosta, na pewno jest to odstępstwo od normy, ale w pewnych kwestiach potrafi generować przewagę, nie mówiąc już o tym, że znacząca część problemów (znacząca, znaczy dokładnie tyle: znacząca; nie mówię, że wszystkie, ani nawet większość) wynika z tego, że osoby autystyczne muszą żyć w świecie skonstruowanym dla osób neurotypowych. To jest kwestia różnorodności neurologicznej, przy czym pewne aspekty pozostają negatywne niezależnie od kontekstu czy hipotetycznej utopijnej wizjo pro-autystycznego świata (np. dysfunkcje wykonawcze).

    Ale pewnie, wrzućmy wszystko do jednego worka z lewicowym zakłamywaniem rzeczywistości, a to że na Marsa polecimy, bo autysta się uparł, że się da, to nieistotne szczególiki.

  5. Teoria neuroróżnorodności w kontekście autyzmu nie jest pseudonaukowa, proponuję sprawdzić liczne badania na temat problemu podwójnej empatii. Pseudonaukowe może być co najwyżej jej rozciąganie na wszelkie zaburzenia i choroby psychiczne.

  6. Nie komentowałam wcześniej ale aż się prosi, ludzie to takie emocjonalne istoty, nie to co ,,naukowcy” 😉 Autorze, puknij się w główkę i zajmij biologią (bo podobno jesteś biologiem, nie filozofem/socjologiem/kulturoznawcą, cóż, Polak potrafi, a jak wychodzi, to często widać…). Bo to już nie pierwszy taki ,,wywód”. I, żeby było jasne. Nie jestem ani prawaczką, ani lewaczką, raczej za zdrowym rozsądkiem 😉 Wkurzają mnie tylko studenci-amatorzy (tak, też byłam taką wszystkowiedzącą studentką!), i inni tacy, którzy wypowiadają się w dziedzinach, w których nie mają zielonego pojęcia. I jeszcze całe… guzik wiedzą o życiu i jego zależnościach. Gorsze, myślę, od tego relatywnego ,,postmodernizmu”, jest ,,postdebilistyczne” oklaskiwanie ludzi pokroju P. Łukasza, który hołduje zasadzie ,,nie wiem, ale się wypowiem na każdy temat, od biologii, socjologii po kulturę, i aby klikalność była, bo to wkurzy/zabawi. Co z tego, że to nie mój temat, aby ,,kiełbasa” była”. Smutne i głupie to czasy, w których (niedouczony) biolog wypowiada się o kwestiach socjologicznych/kulturowych, psycholożka (pani psycholog?) o energii atomowej, księgowa o hodowli drobiu i ryb, a Stasiek z Mariolką z pod budki z piwem o polityce. I jeszcze mają poklask głu… ,ehem, mniej wydolnych intelektualnie, ludzi. ,,Nauka”, good joke… Dlatego w Polsce (i nie tylko) jest taki poziom ,,nauki” i dlatego ,,zwykli” ludzie tak często wyśmiewają ,,jajogłowych”, choć prawdziwy naukowiec, moim zdaniem, to na wagę złota. ,,Młodzi, wykształceni, z wielkich ośrodków”… Tja. Pogratulować mniemania o sobie bijącego z postów, taki przypadek narcyzmu i ,,ja wiem najlepiej a Ty jesteś debilem/debilką” to już kliniczny chyba 😉 A, że ma zyski z Patronite to już kwestia do innych badań socjologicznych nad obecnymi Polakami (i kto tam jeszcze czyta). Cóż, widocznie pewne grupy bardzo lubią kółeczka wzajemnej adoracji i utwierdzanie, w ,,najmojsiejszości”, who cares, aby z daleka. I naukowe, prawdziwe fakty nie mają tu nic do tego. Co najwyżej f**k-ty ,,naukowe”, cóż nauka się źle sprzedaje. ,,Nauka” już dużo, dużo lepiej. Zwłaszcza na blogu w necie, sami spece od wszelakich spraw, hah.

    PS. Jeśli post wyląduje w koszu, to mówi jeszcze więcej…

    1. Przeczytaj co napisałaś, i zastanów się czy ktokolwiek jest w stanie coś z tego zrozumieć.
      I wyluzuj,
      Problem jest głównie pomiędzy ludźmi wywodzącymi się z nauk miękkich który ufają idei paradygmatu i tych którzy wywodzą się z nauk twardych z zaufaniem ewolucyjności nauki.
      Osobiście uważam że tzw woke z czasem zje samo siebie, jak większość ruchów nieegalitarystycznych w historii. Szkoda mi tylko wszystkich ludzi których zniszczy po drodze, bo powinniśmy przestać rozdzielać ludzi, przestać uważać ich za lepszych czy gorszych od siebie, przestać ich klasyfikować, a zacząć traktować każdego człowieka indywidualnie jako istotę rozumną, nie cząstkę plemienia.
      Przestańmy dzielić się na grupy. Wiem że łatwo jest nienawidzić idei którą wyznaje drugi człowiek, nie rozumiejąc jednocześnie jego racji. Starajmy się zrozumieć to czego nienawidzimy, a zamiast nienawiści zrodzi się zrozumienie, no w najgorszym wypadku politowanie nad oszukanym człowiekiem.

    2. Tutaj przypadkowo poruszyłaś bardzo poważny problem – niski poziom „naukowości” niektórych obszarów nauk społecznych i humanistycznych. Szczególnie widać to w zestawieniu psychologia (czasem też socjologia) vs inne nauki społeczne/humanistyczne. Wbrew powszechnemu przekonaniu w psychologii (nauce!) badania nie polegają na rozważaniach nad ludzką psychiką i tworzeniu subiektywnych teorii, lecz na twardej analizie danych (przy pomocy metod statystycznych). Badania jakościowe są naprawdę rzadkością i obecnie stanowią margines wszystkich prac. Dlaczego? Bo dąży się do maksymalizacji obiektywizmu opisu zjawisk. Z tego względu obecnie trendem jest nacisk na badania eksperymentalne, zwłaszcza z obszaru neuropsychologii. Brzmi znajomo? Tak jest, psychologia mocno wzoruje się na naukach ścisłych.
      Dlaczego poruszam ten wątek? Ponieważ w pozostałych dziedzinach nauk społecznych i humanistycznych niestety nadal dominuje podejście subiektywne – opisy przypadków, bardzo subiektywne rozważania filozoficzne prowadzone przez jednostkę/grupę, czy dyskursy nie oparte o wyniki badań empirycznych. Dlaczego jest to problematyczne w kontekście nauki nowożytnej? Ponieważ metody subiektywne opierają się właśnie na przemyśleniach i obserwacjach dokonanych przez jednostki. Bez względu na to, jakim tytułem może się pochwalić autor lub jakim autorytetem się ciesz, jego wnioski mogą być zupełnie nietrafne. Tylko metody empiryczne pozwalają względnie obiektywnie opisywać rzeczywistość, a ich mała obecność w przywołanych przez Ciebie dyscyplinach naukowych jest właśnie jednym z powodów powstawania takich „potworkowych” teorii.

  7. Teorie potworkowa czy cyniczna nalezy zamienic na marksistowska teorie krytyczna. Dyskurs tez jest wytworem marksizmu i oznacza mniej wiecej dyskusje nieodwolujaca sie do rzeczywistosci,gdzie dominuje sila przebicia a nie racjonalny argument.

      1. Wobec tego sie myli,albo klamie, bo sama jest pod wplywem tej ideologii,ktora sie az wylewa sie z uniwersytetow i infekuje nia studentow. Postmodernizm jest wykwitem neomarksistowskim.Feminizm(oprocz niewielu wyjatkow jak sufrazystki) jest tworem czysto marksistowskim,na ktorego podwalinach(druga i trzecia fala feminizmu) powstalo gender.
        Wyszukiwanie(kreowanie) ofiar i oprawcow jest jednym z glownych dzialan tej ideologii. By marksisci mogli realizowac cele polityczne MUSZA wykreowac konflikt spoleczny. Zrezygnowali z proletariatu robotnikow na rzecz konfliktu plci, mniejszosci seksualnych i rasowych.
        „Gnebienie oprawcow” czyli stygmatyzacja kazdego kto sie z lewicowym punktem widzenia nie zgadza to nic innego jak wynik dzialalnosci szkoly frankfurckiej i marksistowskiego guru Herberta Marcuse,autora eseju pt. „Tolerancja represywna” ,w ktorym glosi,ze tolerancja przysluguje tylko lewicy i kazdy kto sie z nia nie zgadza ma byc bezwzglednie nietolerowany.

        Gender
        Pojęcie gender jest kluczowym pojęciem radykalnego nurtu feminizmu, który wprawdzie wywodzi się z feminizmu marksistowskiego, ale w tzw. drugiej fali feminizmu odrzucił konecpcję konfliktu klasowego na rzecz konflikty płci. Jego historię wyznacza kilka prac teoretycznych:

        1884 – Fryderyk Engels, „Pochodzenie rodziny, własności prywatnej i państwa w świetle badań Lewisa H. Morgana”,

        1949 – Simone de Beauvoir, „Druga płeć” (Le Deuxième Sexe), i slynny cytat: nie rodzimy sie kobietami,stajemy sie nimi.

        1970 – Shulamith Firestone, „Dialektyka płci: Argumenty na rzecz rewolucji feministycznej” (The Dialectic of Sex: The Case for Feminist Revolution)

        1970 – Germaine Greer, „Żenski eunuch” (The Female Eunuch),

        1974 – Juliet Mitchell, „Psychoanaliza i feminizm. Freud, Reich, Laing i kobiety” (Psychoanalysis and Feminism. Freud, Reich, Laing and Women),

        1990 – Judith Butler, „Problem gender: feminizm i wywrócenie tożsamości” (Gender Trouble: Feminism and the Subversion of Identity”.

        historiasztuki.com.pl/025-00-04-GENDER.php

        tolerancja represywna youtube.com/watch?v=6zoXwWQo8bk

    1. Łokizm nie ma walki klas. Łokizm nie ma analizy społecznej.

      Ktoś może utrzymywać, że w łokiźmie jest wielkie „PRZED” i „PO”, czyli aby osiągnąć doskonały świat, trzeba posługiwać się brzydkimi metodami (cancelling). Ale to nie jest wcale unikalne dla marksizmu. Ten rodzaj myślenia jest w fundamentaliźmie religijnym (oczyścić świat z XYZ) i w prawicowym myśleniu (szturm na Kapitol w USA).

      Ludzie, którzy przyrównują łokizm do marksizmu po prostu bardzo starają się powiązać ten sposób myślenia z czymś, czym ludzie (szczególnie w Polsce) powszechnie gardzą.

  8. Najbardziej mnie dziwi w tym zestawieniu teoria queer. Jasne jest chyba i naukowo udowodniona dysforia płciowa wielu osób. Podawana w klasyfikacjach ICD i DSM. Piszesz o afirmacji płci psychicznej nad biologiczną jako teorii queer w negatywnym świetle. Nie zauważyłem żeby ktoś negował obecność płci biologicznej czy genetycznej. Choć w tym zakresie mamy czasem doczynienia z sytuacjami niejasnymi, co można oczywiście określić jako zaburzenia od powszechnej binarności w tej kwestii. Jednak płeć jest czymś bardziej skomplikowanym. Dużo odbywa sie na poziomie mózgu, psychiki, odczuwania własnej tożsamosci. Sprawadzanie płci tylko do biologii jak widać nie wystarcza by zrozumieć człowieka. Złożoność problemu płci i jej społecznych, kulturowych i psychicznych uwarunkwań (co jest przedmiotem badań tych dyscyplin naukowych) jest czymś innym niż sprawa otylości. Otóż dla dobrostanu czlowieka najważniejsza jest jego płeć odczuwana a nie biologiczna. A to zależy od wielu czynników hormonalnych, genetycznych, biologicznych, kulturowych, społecznych, psychicznych. Co jest dla człowieka ważniejsze? Dla jego zdrowia? Zgodnie z definicją zdrowia – jest to dobrostan psychiczny, fizyczny i społeczny. Skupianie się tylko na płci biologicznej i nieuznawanie innych aspektów dotyczących płci kończy się niepotrzebnym cierpieniem wielu osób. Badania naukowe nad płcią w psychiatrii, psychologii, seksuologii i innych są na tyle rozwinięte i zaawansowane, że pisanie o tym, że to tylko jakaś teoria querr depreconuje wkład powyższych nauk w zjawisko płci i jest czymś zupełnie innym niż pozostałe przykłady z tej książki. Dla mnie umniejsza to wiarygodność autorów tej pozycji.

    1. Tu nie chodzi o „skupianie się tylko na płci biologicznej”, lecz o negowanie płci biologicznej. A owszem, jest mnóstwo aktywistów oraz humanistycznych naukowców twierdzących, że:
      – płeć biologiczna nie istnieje
      – że płeć można wybrać
      – że płeć determinuje tożsamość płciowa, a nie biologia
      – że genetyka nie decyduje o determinacji płci
      – że ewolucja biologiczna rozmnażania płciowego to mit.
      Wszystkie takie poglądy to antynaukowy denializm płci.

      1. Nie jestem za negowaniem płci biologicznej czy genetycznej. Choć są sytuacje, że genetyka nie odpowie na na pytanie jaka to płeć, np. układ chromosomów X0 lub XXY i inne kombinacje. Również płeć biologiczna nie zawsze jest jasna, mogą być narządy płciowe żeńskie o chromosomy w komórkach XY. Jaką płeć ma więc taka osoba? Biorąc to pod uwagę i obecność transpłciowości to poczucie tożsamości płciowej powinno być najistotniejsze z punktu widzenia dobra jednostki. Czyli płeć psychiczną, tożsamość płciową czy identyfikacja płciowa. Do tego dąży współczesna nauka. Tak to widzi współczesna psychologia i seksuologia. I nikt nie neguje w nauce płci biologicznej czy genetycznej. Z punktu widzenia rozmnażania te płcie są istotniejsze, ale człowiek to coś więcej niż maszyna do reprodukcji. Dlatego tożsamość płciowa jest tu najistotniejsza. A tą tożsamość reguluje bardzo dużo czynników. I genetyka i hormony i rozwój płodowy i uwarunkowania społeczne i kulturowe… Proces skomplikowany 🙂 Dlatego cieszę się że współczesna nauka idzie w kierunku identyfikacji płciowej jako najistotniejszej. Więc:
        – płeć biologiczna istnieje i dla ponad 99% jest określana jako męska i żeńska, dla pozostałych osób żyjących z innym wyglądem lub budową narządów płciowych jest nie do określenia
        – płci genetycznej i biologicznej nie można wybrać, również tożsamość płciowa nie jest kwestią wyboru, i uzależniona jest od wielu czynników w tym hormonalnych, w połowie przypadków odpowiada za to biologia, oczywiście można się też nie poczuwać do bycia jakąkolwiek płcią.
        – Dla człowieka najistotniejsze jest to co w mózgu, psychice. Żeby wypełnić definicję zdrowia WHO musi być w dobrostanie fizycznym, psychicznym i społecznym. Same zdrowe ciało nie warunkuje zdrowia jednostki. Podkreślam to że tożsamość płciową jest najistotniejsza, i nie deprecjonuje to w żaden sposób biologii, po prostu współistnieje z nią, wynika wręcz z niej (funkcjonowanie mózgu).
        – genetyka determinuje płeć biologiczną i zdolność do rozmnażania, ale czasem w taki sposób, że inna jest płeć genetyczna a inna biologiczna. I wpływ na poczucie danej płci też może być w genach, poprzez ich wpływ taki a nie inny na gospodarkę hormonalną i w konsekwencji na płeć odczuwaną.
        – ostatnie bez komentarza, bo to chyba jasne, że rozmnażamy się płciowo i determinuje nas w tym biologia

        O ile część tych poglądów to może być rzeczywiście jakiś denializm płci, to kwestia tożsamości płciowej ma ugruntowanie w nauce i o tym mówi współczesna psychiatria, psychologia i seksuologia.

  9. Hej. Dziwnym trafem zniknęły dwa moje komentarze pisane do artykułów odnoszące się do transpłciowości. Merytoryczne i nieobrażające nikogo. Mam nadzieję, że się pojawią jeszcze. Jeśli nie to jest dla mnie najlepsze świadectwo o Tobie i stronie, którą tworzysz i nie warto tu zaglądać.

    Mizman / Marcin Mizak

  10. Nie tylko w tym wpisie ale i w innych, bardzo płytko podchodzisz do tego, czym był/jest m.in. postmodernizm. Polecam, abyś zaprosił do podcastu/wywiadu osobę o wykształceniu filozoficznym, aby trochę Ci pogłębiła ten temat, np. jak postmodernizm ma się do nauki i teorii prawdy, ale też wyjaśniła, jakie miał on oblicza i nurty. Nie jest to kwestia z dziedziny biologii, ale wyraźnie zabiera Ci czas.

    Gdzie indziej na blogu piszesz, że aby zdobyć wysokiej jakości wiedzę, najlepiej radzić się ekspertów – nie jesteś ekspertem od filozofii, wręcz podchodzisz do niej lekceważąco (zaprzęgasz wyrywkowe pojęcia do swojej walki ze strawmanami takimi jak „łołk” czy cancel culture), jednocześnie ciągle powołując się na pojęcia filozoficzne.

    Podsumowując, widać, że gardzisz dziedzinami humanistycznymi, spłycasz ich zainteresowania, ustalenia i metodologię, ale coś tam sobie zawsze od nich uszczkniesz, gdzie Ci wygodnie.

  11. w życiu nie czytałam większych, megalomanskich bzdur, prezentujących tak ślepe, centryczne p0dejscie do kultur. Nie wiem, jakie autor ma wykształcenie, ale kwestie kolonialne są przedmiotem 5 lat studiów antropologicznych, i z mojej wiedzy wynika, że narzucanie europejskiej „kultury” „dzikusom” nie przyniosło w wielu miejscach świata niczego dobrego, oprócz chorób w rodzaju aids i permanentnego wyzysku. W ogóle sama teza o tym, że coś się „przyniosło ” do danego kraju bo bez tego ten kraj by sobie nie p0radzil jest narcyzmem do potęgi, a także zwyczajna głupota i nieznajomościa podstawowych mechanizmów kulturowych, takze tych, które kryja się za tym p0dejsciem 0raz które kryly się za nim kiedyś, gdy przykrywano moralna i kulturową wyższością chciwość i chęć wyzysku. Proponowana konserwatywna wizja hierarhiczosci i klasowosci, ktora autor proponuje wynika ni mniej ni więcej z potrzeby kompulsywnej regulacji rzeczywistości i braku otwartości na zmiany, tłumacząc taki brak gotowości „relatywizmem”, pozostając jednocześnie ślepy na to, z czego te zmiany wynikają. A wynikają między innymi z szerszego dostępu do nauki, zmian społecznych (np mamy większą liczbę kobiet, stąd tak strasznie demoniz0wany przez konserwatystów feminizm), LEPSZYCH technik badawczych i poszerzenia perspektywy. Drogi autorze, na przewrót kopernikanski również reagowano wysmianiem, strachem i próbą tłumaczenia sobie i wszystkim wokół, że kulistosc ziemi zaprzecza faktom oraz jest próbą zdegradowania ludzkości i całej kultury. i choć porównanie może się Panu wydać nieadekwatne, mechanizmy, które kryja się za podobnym rozumowaniem, są identyczne.

    1. Twój wywód można obalić podstawowymi faktami historycznymi. Od początku do końca średniowiecza powszechnie uważano, że Ziemia jest kulą. Wiedza ta płynęła jeszcze z epoki starożytnej. Jeżeli mamy podnosić temat Kopernika to proszę bardzo bo jego praca została wpisana w indeks ksiąg zakazanych dopiero lata po jego śmierci w wyniku nacisków ze strony protestanckiej, która ma wiele wspólnego właśnie z dzisiejszymi krzewicielami genderyzmu i innych bzdur. Nikt Kopernika nie wyśmiewał. Wracając jednak do kulistości ziemi to bez tej wiedzy Kolumb by nigdzie nie dopłynął to po pierwsze bo właśnie dzięki niej skrócił sobie drogę przez ocean. Odkrycie Ameryki to było zaskoczenie bo po prostu myślano, że nasza kula jest dużo mniejsza. Co do kolonializmu to są chyba jakieś żarty rodem z metodologii marksistowskiej. Polecam poczytać jak fajnie było amerykańskim tubylcom pod rządami Azteków i z jakim zapałem pomagali oni Hiszpanom w obaleniu tej krwawej cywilizacji. Ponadto co w takim razie z jezuicką Republiką Guarani? Czy to był ten terror? Dopiero protestancka postępowa noga wprowadziła wyzysk i niewolnictwo i usprawiedliwiała sobie swoje niecne pooczynania podobnymi bzdurami co robi postępowa lewica dzisiaj. Czy Rewolucja Francuska też była taka fajna gdzie w imię równości i walki z hierarchią wyrżnięto kilka tysięcy ludzi w Wandei i na gilotynie? Lewicowcy nie potrafią zdać sobie sprawy, że ludzie nie są równi i każdy jest inny. Nie każdy może być prezesem firmy i nie każdy może być muzykiem. Dlatego przez stulecia niemalże każda cywilizacja opierała się na hierarchii. Nawet w romantyzowanej Grecji decyzyjność należała do tych lepiej urodzonych i tych o lepszych umiejętnościach krasomówczych.
      Czy dzisiejsze struktury firm i przełożeni, managerowie to też konserwatywny brak otwartości na zmianę czy po prostu sprawny mechanizm? Zresztą lewicowcy nawet nie widzą, że sami dążąc do równości za wszelką cenę tworzą podział na dobrych i złych. Źli to oczywiście ci co się z nimi nie zgadzają, a więc można ich zdeptać i opluć, albo i nawet zabić bez wyrzutów sumienia. Mechanizm działający od czasów Lutra, przez rewolucję w Anglii, francuską, bolszewicką i to co mamy dzisiaj. Ludobójstwo niestety zawsze zaczyna się od progresywnych pomysłów, które wyrosły w toksycznych główkach. Nacjonalizm to nie argument bo jeszcze do I wojny światowej był to pogląd skrajnie lewicowy. Tak oto się przesuwa skalę mówiąc o nim dzisiaj jako o prawicy. Dzięki utopijnym wizjom walki z uciskiem wynaleziono wojny światowe i milionowe ofiary czego nie znano w żadnej innej epoce sprzed zburzenia Bastylii.

  12. „I choć zapewne każdy na sali miał złe zdanie na jego temat…” – o Trumpie.. 🤦
    Lubię pana artykuły, ale na Boga, mógłby się pan powstrzymać od wygłaszania takich bzdur. Praktycznie połowa społeczeństwa USA popiera Donalda Trumpa (w ostatnich sondażach cieszy się zdecydowanie większym poparciem niż Joe Biden), a dla pana to taka oczywistość, że „każdy ma o nim złe zdanie”. Halo, panie Łukaszu, tu Ziemia! Lądujemy!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *